portfolio
terug naar home

Educatieve training + Bezoek kamp Auschwitz

Veel jongeren roepen maar wat. Veel volwassenen ook, trouwens. Maar bij jongeren voel ik me geroepen om er iets mee te doen. Dat gevoel heb ik al jaren en dat verdwijnt niet. Het lukt me op de een of andere manier om eindeloos geduld op te brengen. In een training word ik getest en uitgedaagd, en gek genoeg vind ik dat het mooiste wat er is. Ik vertel ze niet wat goed of fout is. Ik vertel ze al helemaal niet wat ze moeten denken en vinden. Wat ik dan wel doe? Ik laat ze zelf nadenken. Daarbij maak ik gebruik van heel sterke werkvormen. Dan vallen de kwartjes en ontstaan de mooiste reacties: 

Jurre: 'Ik haat Marokkanen.'
Ik: 'O, waarom?'
Jurre: 'Omdat ze stelen.'
Ik: 'Denk je dat er ook Marokkanen bestaan die niet stelen?'
Jurre: 'Uh, ja, denk het wel.'
Ik: 'Heeft een van jouw vrienden wel eens iets gestolen?' 
Jurre: 'Ja.'
Ik: 'Is die Marokkaans?'
Jurre: 'Neu.'
Ik: 'Hoe is het nu met die vriend?'
Jurre: 'Die vertrouw ik niet meer.'
Ik: 'Maar Jurre, dan haat je geen Marokkanen, dan haat je mensen die stelen.'

Ruim 15 keer ben ik als training en begeleider meegeweest op studiereizen naar de kampen Auschwitz en Birkenau. De laatste keer was met het Vathorst College uit Amersfoort. Wanneer jongeren de kampen bezoeken zijn ze stil. Toch zijn ze in staat om zodra ze de bus weer instappen dingen te roepen als: 'Vuile homo en Nederland is vol.' In de training ligt de focus op kritisch kijken naar je eigen vooroordelen en gedrag. De kampen laten zien waar xenofobie en uitsluiting toe kunnen leiden. Bosjes, of moet ik zeggen busjes, leerlingen zeggen na afloop: 'Juf, deze training ga ik nooit vergeten.'